I. Bella Italia

“There is always enough time to do what is best for you.
Align yourself with that truth, and you will be on the path to making every day fulfilling.”
– Deepak Chopra

Pieve d’Alpago, juni 2022.

Bella Italia, complexere woorden zijn niet nodig. Overal waar ik kijk raak ik verzadigd door mooie kleuren. De oranje, roze en gele huisjes vergezeld door de prachtig bloeiende tuinen. Het meer, Lago di Santa Croce, omarmd door groene bergen die in elkaars schaduwen een dynamisch geheel creëren. De natuur heeft het hier goed, de stralende zon gepaard met de regen in de namiddag zorgt ervoor dat alles moeiteloos tot leven komt. Net als ik.

Ik word wakker met het zachtjes klinken van de klok in het dorp en mijn vrolijk kwispelende herder, Seda, naast mijn bed. We verdwijnen de tuin in waar we worden begroet door de zon die al stralend de dag begonnen is. Ik neem het uitzicht van het meer en de bergen in me op terwijl de geur van koffie mijn neus binnendringt. Wat een contrast met het leven in Haarlem. Net als het boek van Dr. Shefali in mijn handen, iets waar ik in Haarlem vaak niet de tijd of headspace voor heb, dat mij nu elke ochtend inspireert met een nieuwe bladzijde. Vanuit de tuin loop ik samen met Seda de bergen in voor een lange wandeling. “Dit is toch hoe je elke dag wilt beginnen?” Zucht ik tevreden bij terugkomst terwijl ik achter mijn laptop plof en de werkdag start.

De ochtenden herhalen zich op deze manier. Ik begin de ruimte van het vrije en verre uitzicht ook van binnen te voelen. De zon die steeds mijn gezicht warmt geeft het gevoel dat de tijd stil staat. Bevangen in het moment, lijkt mijn leven in Nederland ver weg. Misschien dat de fysieke afstand daar aan bijdraagt, waardoor ik ook mezelf van een afstandje kan bekijken. Het valt me op dat ik de dingen die ik doe interessant en belangrijk vind, maar er niet de warmte bij voel zoals de zon die aan mij geeft. Langzaam begint door te schijnen dat de vraag “hoe” ik wil leven miste in mijn denkpatroon, wat ik wil ervaren en creëren. Ik besef me dat ik iets wil doen wat naast interessant en belangrijk ook iets is waar ik mezelf volledig uit kan drukken. In een omgeving die past en natuurlijk aan voelt.

Terugkijkend wist ik al een tijdje dat deze route geen baan zou brengen op een manier die voor mij kloppend is. Dit gevoel had ik weggedrukt. Het af “moeten” ronden van mijn onderzoek werd gedreven door het willen voorkomen van teleurstelling bij anderen en op de zogezegde veiligheid van baangarantie. Ondersteund door de overtuiging die veel in Nederland heerst: “Als je iets begint, dan moet je het ook afmaken”. Ik grinnik, nu ik zie dat deze beweegredenen mij niet weerspiegelen en ik me er tóch door had laten leiden. De aannames smelten van me af en met het onbevangen gevoel kan ik voor het eerst zien dat stoppen ook een optie is. De beklemmende grijze wolk uit Nederland heeft plaats gemaakt voor een heldere blauwe lucht met een stralende zon. Letterlijk én figuurlijk.